Afstand houden
Rinus is een rooie kat van een jaar of 13. Ze woont op het Groningse platteland, samen met een mensenvrouw met schizofrenie en een angst-dwangstoornis. In de Riepe beschrijft ze wat het betekent om mantelkat van een psychiatrisch patiënt te zijn.
Ik kan bij de computer, want ze is weer op pad. Aan het wandelen, en dan steeds met een grote boog om honden en hondenbezitters heen. Afstand houden, ook z’n ding. Wij katten hadden altijd al een ‘pak-‘m-beet-drie-meter-samenleving’. En als je een andere kat tegenkomt die zich niet aan die drie meter afstand houd, dan moet je gewoon gaan blazen. Ja daar komen druppeltjes bij vrij, maar die komen ook bij ons zo’n anderhalve meter ver. Als de ander genoeg schrikt, dan komt ie echt niet dichterbij dan een metertje of twee. Wij komen alleen dicht bij elkaar als het Lente is. Vroeger had ik hier twee buurkatten, we noemden ze de Schurk en de Grote Schurk, omdat ze al den donder op mijn, vooruit ons, terrein probeerden te komen. Net als de Cyper, die kwam van verder weg, maar wist ook niet van afstand houden. Daar heb ik aardig wat naar geblazen en al zeg ik het zelf, als vrouw alleen lukte me dat toch aardig. Daar kan geen quarantaine tegenop. Behalve een keer in de Lente, toen heb ik zowel de Grote Schurk als de Cyper een keer heel dichtbij laten komen. En ja, dat zou je nu een onaanvaardbaar risico noemen, maar toen, er zijn twee prachtige kindjes van gekomen, waar ik nog met weemoed aan terug denk. Dat zouden mensen ook moeten doen, eens met weemoed terugdenken aan de tijd van contact. Er kwamen in later jaren geen kindjes bij, maar dat besluit heb ik niet zelf genomen…. Maar goed, tegenwoordig verdedig ik het erf en houd iedereen ver weg, ook voor haar want ze houd niet van de geur van vreemde katers in het huis en is daar tegenwoordig nog spastischer over dan eerst. Ze durft ze nu niet beet te pakken en er uit te zetten. Dus het gaat met ksst, ksst. Ze zou toch zelf ook gewoon echt kunnen blazen als er eentje binnenkomt? Scheelt mij ook weer werk. En dan honden, die zitten vaak toch aangelijnd, vind ik eigenlijk teken van een slap karakter, maar nu komt het mooi uit toch? En anders houden de baasjes ze echt wel bij zich.
Ze is weer terug van de wandeling. Gaat haar handen wassen ook al heeft ze onderweg niks aangeraakt. Ik spring nog net op tijd van het bureau.
